Osioł ze Shreka

Kay

Niedawno jeszcze PB był najlepszy

Dagi

Hiro to, kochana Kay, jeden z bohaterów serialu "HEroesi" Wesoly

Jak dla mnie na pierwszym miejscu będzie PB, na drugim Włatcy Móch, zaś na trzecim Heroesi, a jak

Kay

Ahh, zawsze coś pochrzanię xD

Dagi

Heh

A słyszałaś może o "Heroesach"?

Kay

Coś tam słyszałam, ale jakoś zbytnio się tym nie interesuje.

Dagi

Uhm. A w PB do czego doszłaś?

Kay

Nawet jeszcze nie zaczęłam oglądać. Ba! Wydaje mi się, że zgubiłam tą płytkę.

Dagi

Ojć... Ale nadal lubisz ten serial, prawda?

Dorve

Mam prośbę. Gdyby się szczęśliwie złozyło, że macie PB na dysku to przesłałaby mi któraś meilem?

Kay

No ba... Pewnie, że prawda.

Ja niestety na dysku nie mam.

Dorve

a ktoś... inny?

Alexandra

ja na dysku również nie mam

Kay

Wtedy poznaję Tomka. Wciska mi do kieszeni jakąś blaszkę tabletek. Ukoją złamane serce, mówi i odchodzi.
Mówi i odchodzi. Coś mi to przypomina. Ona też mówiła. I odeszła.
Połykam je na noc. Rano budze się, jak nowo narodzony. Jeden tydzień, drugi, trzeci. W końcu robie to, co wieczór. Coraz większe dawki. W pamięci mam białe plamy.
Być albo nie być straciło sens. Mając okruchy pragnę zbudować przyszłość, wygrywając walkę o rzeczywistość. W tej walce jestem sam. Sam muszę wybrać dobrą drogę.
I wybieram.
Ona jest moim słodkim cieniem. Jest dla mnie przyjacielem. Jest głosem zrozumienia, siłą przeznaczenia. Talią kart, którą gram jedynie ja.
Ona jest każdym moim dniem, lekarstwem na sen, każdą chwilą. Inspiracją.
Morfina.
Ale taki układ nie może utrzymać się długo. Ona powoli zabiera mi kawałek mojego nieba. A ja stoję wśród tych, którzy zgublili rytm. Tam już mnie nikt nie prowadzi. Z płynącym czasem zwiększa się odporność na ból.
W moich oczach wciąż tamte gwiazdy. I serce z piasku - nieuchwytny obraz marzeń.
Niesiony przez wiatr ludzkich oddechów, znikam.

***

Czasem między jedną fazą, a drugą mam przebłyski świadomości. Odzyskuje wtedy własne wspomnienia, które wydziera mi narkotyk. Uwalniam się na moment od mojej Królowej i czuję ból. Dziwna ekstaza. Ale mimo wszystko cudowna.
W takich momentach zastanawiam się nad swoim wyborem. Przecież tyle spraw straciło na wartości. Wyrzekłem się samego siebie. Zostawiłem innych bez żalu. Nie patrząc za siebie, szedłem dalej. Nie zwracając uwagi na drogowskazy, wybierałem drogę. Żyłem ze świadomością, że kłębek życia może się w którymś miejscu zawinąć i zbić mnie z tropu. A mimo wszystko szedłem.
I, jak często się mówi, wychodziłem swoje.

***

W naiwnej kolejce, tam, gdzie rozdają szczęście. Czekam. Zegar zabiera mi kolejną dobę. Taki boski układ. Dać życie, ale szczęście ukraść.
Czas przepływa przez odmęt ran. On ich nie leczy. On jedynie przyzwyczaja do bólu. Ostrego bólu, pulsującego w każdej komórce ciała, przeszywającego, nieznośnego...

***

Zanim impuls dotrze z oka, przez wiązki dendrytów i neurytów, do mózgu, minie sporo czasu, potrzebnego do zidentyfikowania jej osoby. Siada obok i coś do mnie mówi. Kiwam nieprzytomnie głową. To jedna z takich chwil, kiedy zachowuję własne ja. Lubię ją. Nie wiedzieć czemu, lubię ją tak samo, jak ludzie lubią alkohol. Jest gorzki, śmierdzi, wymiata z nich śniadania, ale i tak uzależnia.
Całuje mnie po szyi. Delikatnie i zachłannie. W mojej głowie jednak kołacze się tylko jedna myśl, wyryta z wyrazistością, charakterystyczną jedynie dla danego momentu mojego życia - Marta.
Rozpina guziki mojej koszuli. Marta, szepcze w jej włosy.
Wychodzi.
Kolejny epizod w moim życiu.

***

Poczułem gwałtowny ból. Syknąłem. Otworzyłem oczy, ale prawie natychmiast je zamknąłem. Oślepiła mnie biel pomieszczenia. Czułem nad sobą ciepły oddech. Wstrząsnęły mną dreszcze.
Nagle, bez najmniejszego ostrzeżenia poczułem otępiający ból w klatce piersiowej. Jakby żelazny sznur zawiązał się wokół moich płuc. Nie mogłem oddychać.
Zdałem sobie sprawę ze swojej lekkości. Ból ustąpił, a po ciele rozchodziło się przyjemne ciepło. Odlatywałem.
Spojrzałem w dół. Przy łóżka siedziała kobieta, kryjąc twarz w dłoniach. Obok stał mężczyzna, trzymający rękę na jej ramieniu. Po jego policzku spływały łzy. Wcale się z tym nie krył.
Rodzice.
Muszę wrócić.
Dla nich.

Dagi

Brawo. O takie zakończenie mi chodziło Wesoly

Kay

*serdeczny pokłon*